Spelregels
Geschreven door Wim van Geelen op 3 mei 2008
Tijdens de wedstrijd de spelregels veranderen is ergerlijk. Stel je toch eens voor dat dit echt zou gebeuren in de sport. Wat een commotie zou dat “all over the world” teweegbrengen.
Je bent samen met honderden miljoenen aan het kijken naar de finale van het Europees Kampioenschap. Nederland is helaas al in de eerste ronde uitgeschakeld, maar de finale wil je je niet laten ontgaan, ook al had je gehoopt dat Nederland daarin zou spelen. Opeens na een minuutje of dertig komt de oekaze van de één of andere Bobo door dat niet alleen de keeper, maar ook de veldspelers de bal met de hand mogen beroeren. Of dat tijdens de hockeyfinale van de Olympische Spelen, waarin Nederland speelt tegen China, en waar nu enkele miljarden mensen over de hele aardbol naar kijken, plotsklaps verordonneerd zou worden door weer een andere Bobo dat strafcorners voor de rest van het spel niet meer gegeven zullen worden. Of dat er tijdens de 200 m rugslag in het fraaie Olympische zwemstadion in Beijing door de luidsprekers klinkt dat de laatste 100 m ook afgelegd mag worden met borstcrawl. De wereld zou dan te klein zijn. Onzin natuurlijk. In de sport gebeurt dat niet. Ondenkbaar. Maar wat in de sport ondenkbaar is, kan weer wel in de politiek. In de Woerdense politiek wel te verstaan.
Wij hebben daar een handje van. Ooit gebeurde dat jaren geleden met de afvalverwerking, toen de Europese regelgeving op dat punt niet strikt genoeg werd nageleefd. Gevolg: veel onrust, vertraging en veel extra kosten om e.e.a. weer recht te breien. En nu dreigt dat bij het Onderwijs te gebeuren. Wat is het geval? Het Minkema. Al enige jaren heerst het besef binnen Raad en College dat er wat aan de huisvestingssituatie van de hoofdvestiging gedaan moet worden. Nu is het een rommeltje. Een antiek hoofdgebouw en een fikse rij van noodgebouwen in slagorde ernaast. Als je met de trein het station van Woerden binnenkomt, is dat geen florissant gezicht en dan kijk je er alleen maar van buiten tegenaan. Als je erin zit dan is het helemaal geen feest. Wat typisch aan noodgebouwen is, te heet in de zomer en te koud in de winter, geldt uiteraard ook hier. Tijd voor vernieuwing dus. Als een dergelijk plan eenmaal bestaat duurt het in Nederland altijd lang voordat het verwezenlijkt kan worden door allerlei procedures. Jan en alleman moet er z’n licht op en over laten schijnen. Dat leidt tot aanpassingen en dan begint het spelletje weer van voren af aan totdat er overeenstemming is bereikt. Het Minkema is daar geen uitzondering op, maar in 2006 was het dan eindelijk zo ver. Er was een plan, er was consensus over en er was geld. Het plan had zo z’n aantrekkelijke kanten. Wat ons als PW heel goed beviel was dat het geen 100%-nieuwbouwplan was, maar een vernieuwbouwplan. De gymlokalen werden in de nieuwe situatie behouden. Een goede zaak. Ook het College was daar lyrisch over. Een citaat ut de raadsvoordracht onderstreept dat: “De bouwkundige kwaliteit is van dermate kwaliteit dat zij goed als basis voor de herbestemming kan dienen”. Bovendien leverde dat nog € 1.5 miljoen op. Geen kattenpis.
De raad nam dit plan aan en het College kon aan de slag. Eerst met bij wijze van een soort van prijsvraag de opdracht aan architecten om een plan aan te bieden. Een stuk of 10 architecten gingen de uitdaging aan. Sommigen van hen vonden vernieuwbouw maar niks en diende een schetsplan in dat uiting van totale nieuwbouw. Zij werden direct afgeserveerd, want dat was niet overeenkomstig het raadsbesluit. Uiteindelijk kwam er een heel bekende architect als winnaar, winnares zou ik eigenlijk moeten schrijven, uit de bus. Groot was de verbazing bij de fractie echter toen enkele weken geleden het definitieve plan uit de Collegekoker kwam. Verbaast omdat er iets onverwachts gebeurde. Het College had de kaarten gezet op nieuwbouw want, dat zou energiezuiniger en in onderhoud goedkoper zijn. Maar er kwam nog iets bij: het beeldkwaliteitplan. Een papieren plan, zonder juridische status, maar wel voldoende om het College binnen 2 jaar tot een ommezwaai van 180° te brengen. Typisch een geval van het veranderen van de spelregels tijdens het spel.
Architecten die bij de selectie buiten de boot gevallen zijn kunnen kansen gaan ruiken, door opnieuw te eisen dat er een prijsvraag wordt uitgeschreven, nu met het beeldkwaliteitplan als uitgangspunt. Tijdens de Raadsvergadering van 6 mei zal de fractie op die mogelijkheid wijzen en eraan toevoegen dat dit tot vertraging in de uitvoering en hogere kosten zou kunnen leiden. Het College wuifde dit bij monde van wethouder Jong weg. Door gemeente ingehuurde juristen hebben ernaar gekeken en de kans werd gering geacht dat dit doemscenario werkelijkheid zou worden. De kans is klein, maar de mogelijkheid blijft aanwezig en dan zijn de rapen wat PROGRESSIEF WOERDEN betreft gaar.
Los daarvan is deze Collegemove ook onfatsoenlijk jegens de architecten.
Tijdens de raadsvergadering zal namens de fractie ook een pleidooi gevoerd worden voor een verdiept liggende fietsenstalling. Die zit nu niet in het plan. Beeldkwaliteitplan of niet, de fietsen zullen gestald worden als op het Stationsplein. Het aanzicht van het Minkema zal dus een rommeltje worden.. Als het aan PROGRESSIEF WOERDEN ligt zal dat niet gebeuren. De fractie zal dat hard spelen. Wethouder Jong zal dat niet prettig vinden. Persoonlijk zie ik dit als opmaat voor twee andere kwesties waarbij de fractie nog voor de a.s. zomervakantie ook tegenover wethouder Jong zal komen te staan: de bestuurlijke fusie in het Openbaar Onderwijs en de problematiek van de Andersenschool. Kwesties die zeker input zullen kunnen leveren voor tenminste 2 webjournaals. Tenslotte heb ik er nog een slordige 30 te gaan tot het eind van deze raadsperiode.