Vertrek Manfred
Geschreven door Wim van Geelen op 12 januari 2008
Commotie in de Woerdense politiek. PROGRESSIEF WOERDEN in opspraak en twee oud-politici die verwoede pogingen in het werk stelden om niet meer zo piep zijnde koeien uit de sloot op het droge te krijgen. Niet sjiek en meer was het niet!
Dat was in Woerden op het gemeentelijk politieke erf de afgelopen week het geval. Wat was er aan het handje? Om op deze vraag te antwoorden moet er bij het begin begonnen worden en dat is bij het dualisme. De Wet Dualisering Gemeentebestuur uit 2002. Die had die het antwoord moeten zijn op een gemeentepolitiek die er blijkens het aantal kiezers bij de burgers steeds minder en minder toe doet. Daar moest meer belangstelling voor komen en dat hield in dat het oude vertrouwde over boord gezet moest worden en een nieuw stelsel moest worden ingevoerd. Dat is gebeurd. De dagelijkse gang van zaken werd aan de invloed van de gemeenteraad onttrokken. De raad zou zich nu allen maar bezig gaan houden met de hoofdlijnen van de politiek. Details zouden er niet meer toe doen. Dat werd het “pakkie an” van het College. Dat werd voortaan geacht te besturen binnen de door de Raad uitgezette piketpaaltjes, duur kaders genoemd. Gecontroleerd door diezelfde raad, die zich via deze achterdeur weer wel met de dagelijkse gang van zaken mocht gaan bezighouden. Verwarrend, dat zeker, maar daar heb ik het even niet over. Dat bewaar ik voor een andere keer.
De wet dualisering wilde de Kamerverhoudingen naar de plaatselijke politiek verplaatsen. Ministers waren geen lid van de fractie en wethouders mochten dat ook niet meer zijn. Ook hoefden ze niet meer uit dezelfde plaats te komen. Na de verkiezingen van 2006 ging dat laatste in Woerden spelen. Op grond van de verkiezingsresultaten en de afspraak met de toekomstige coalitiegenoten had PW recht op 2 wethouderszetels. Er kon naar het wethouderschap gesolliciteerd worden. Ook dat was een door de dualisering verordonneerde nieuwigheid. Bekend is dat er inderdaad een wethouder van buiten kwam. Uit Amsterdam nog wel. Even was het spannend in de sollicitatiecommissie, want zouden we dat nu wel doen. Iemand van buiten, onbekend met de Woerdense leef- werk- en woonomgeving. Onbekend ook met de Woerdense politiek en een onbeschreven blad wat de plaatselijke PvdA en GROENLINKS betreft. Of was het verfrissend om iemand van buiten, afkomstig uit de grote stad te nemen, die het vermogen had om over de schutting te kijken, waar buurmans’ gras altijd groener is? De uitkomst is bekend. Amsterdammer Manfred van der Heijde werd de nieuwe wethouder. Parttime dat wel, want 5 full time wethouders, daar was Woerden een maatje te klein voor en dat was ook wat te begrotelijk.
Als buitenstaander heb je het moeilijk. Alles en iedereen zijn nieuw en als de verwachtingen dan hoog gespannen zijn, dan gaat er gauw iets mis. Vooral omdat uitgerekend zijn portefeuille grondige kennis van de Woerdense verhoudingen vergt, er veel avond- en weekendoptredens zijn en het van stonde af aan godsonmogelijk was om een werkweek van 50 à 60 uur in een deeltijdbaan te persen. Voeg daar dan nog een gezinssituatie bij met een vrouw die ook een heel zware politieke functie heeft en twee opgroeiende kinderen en aan alle voorwaarden is voldaan om het heel moeilijk te hebben. Dat bleek wel afgelopen juni/juli. Manfred gooide de handdoek in de ring en verraste daar de fractie mee. Niet met het motief om Woerden voortijdig te verlaten. Want zoals gezegd: iedereen die in dezelfde situatie als Manfred verkeerd had, had dat niet volgehouden. Zo’n belasting gun je zelfs je ergste politieke vijanden niet. Het is nog een godswonder dat hij het meer dan een jaar heeft uitgehouden. Dat verraste de fractie. Maar hulde daarvoor. Dat was sjiek.
Er kwam een verklaring over het voortijdig afhaken, je laat als fractie het achterste van je tong zien en dan is het vervelend om vast te moeten stellen dat er sommigen zijn die denken dat er toch meer moet zijn. Dat er een complot gesmeed is om Manfred weg te krijgen. Boterde het wel in het College, waren de verhoudingen wel goed tussen wethouder en fractie enz. enz. Ontkennen tegen de complotdenkers helpt dan niet. Je voelt je machteloos. Je voelt je dan vervelend. Want er is gewoonweg niets anders. Dat aan te tonen is lastig. Maar moeten we het niet omdraaien? Laat de complotdenkers maar aantonen dat er iets anders was!
Recentelijk is er officieel door gemeente en fractie afscheid genomen van Manfred en ook toen kwam in alle toonaarden zijn privé-situatie als ontslagreden naar voren. So far so good. Maar dat was buiten de waard in casu het blad Binnenlands Bestuur gerekend. In dit vakblad voor besturend Nederland stond in de decemberaflevering een artikel waaruit bleek dat er in 2006 maar liefst 131 wethouders waren opgestapt en met één ervan, driemaal raden met wie, was een soort van exitinterview gehouden. Tot stomme verbazing van iedereen die wist hoe de vork in de steel zat werd er door betrokkene nu een andere draai aan het zelf genomen ontslag gegeven. Hij zou uitgegleden zijn over een bananenschil, een toezegging op persoonlijke titel van een subsidietje aan het Museum. Het College was als een kudde wilde dieren over hem heen gevallen. Als fijn besnaard mens en als heer van stand kon hij daar niet tegen. Was hem dat teveel. Te meer toen bleek dat ook zijn partijgenoot hem naar eigen zeggen in het College afviel. Dat dit iets anders is dan hij ooit zelf bij hoog en bij laag beweerd heeft, is vreemd. Dat doet afbreuk aan zijn geloofwaardigheid. Niet sjiek kortom. Niet passend bij een heer van stand. Dat is vervelend. Maar het is niet anders.
Vervelender is echter dat nu ook aan onze eigen geloofwaardigheid als fractie getwijfeld wordt. Niet alleen door buitenstaanders, de completdenkers, maar ook door “eigen” mensen.
Zeker is dat met het ophalen van die oude koeien uit de sloot zijn belang, laat staan dat van de partij die hem ooit als wethouder heeft voorgedragen, niet gediend is. De complottheorie is door hem nieuw leven ingeblazen. Ik mag hopen dat dat niet zijn bedoeling was.
Oud –burgermoeder Van der Kluit, ooit ook om privé-redenen vertrokken, was er als de kippen bij om deze gelegenheid te benutten om haar straatje van toen schoon te vegen. Dit om ruimte te scheppen voor weer een oude, met vereende krachten, uit de sloot getrokken koe. “ De ons-kent-ons- cultuur is bijna niet te doorbreken”, verkondigde zij in de pers met een aplomb, die haar niet past, zeker volgens degenen die werkelijk weten waarom zij Woerden moest verlaten.
Het College veegde gelukkig de eigen straat schoon met een evenwichtige verklaring. Het betreurde het dat de oud-wethouder nu zegt altijd al het gevoel gehad te hebben dat “ men” zat te wachten op een gelegenheid om hem te pakken, maar dat daar geen sprake van was geweest. Een sjieke verklaring, geheel overeenkomstig de werkelijkheid. Ook al zullen sommigen wel weer van mening zijn dat wederom het achterste van de tong niet is gezegd en dat er een complot wordt toegedekt. De doofpot zo gezegd. Tegen dezulken is echter geen kruid gewassen. Het zij maar zo!
Wat uw columnist betreft, die hoopt dat met deze verklaring het gedonder rond de figuur-Manfred eens voor goed en altijd afgelopen is.
Een onderzoek dat de partij zou moeten instellen naar de “ware” reden van Manfred’ s vertrek, zoals een enkel lid zou willen en waarvoor dat enkele lid in iedere geval Johan, Manfred en Yolan zou willen laten opdraven voor de vierschaar van het PW bestuur, is echt onnodig en overbodig. Bovendien leidt het maar af van de werkelijk belangrijke zaken waarmee PW te maken heeft. Laat ik maar enkele van die punten noemen: de windmolens in Barwoutswaarder, het regionale bedrijventerrein, de WMO, de Cultuurnota, de bestuurlijke fusie m.b.t. het Openbaar Onderwijs, de geluidswal Veldhuizen, de snode plannen van de NV Utrecht etc. etc.